Twee vragen had hij. Hij benaderde mij via LinkedIn en wilde graag met mij afspreken want hij zag dat ik bezig was met het opzetten van 100BesteCoaches.
De eerste vraag ging over vrouwelijke bestuurders; en wel hoe hij hier mee kon omgaan. Hij zei: ‘De vrouwen en ik zitten op hetzelfde niveau maar ik heb gewoon geen flauw idee hoe wij goed door een en dezelfde deur kunnen. Het loopt totaal niet. Er is geen vertrouwen.’
Hij vertelde dat hij ervoer dat wanneer hij het woord nam, hij altijd werd aangevallen. En een van de vrouwen zei dat dat kwam door de manier waarop hij met haar omging. Die (onzichtbare) strijd belemmerde eenduidige beslissingen en werd een behoorlijke frustratie. Aan beide zijden. Lag dit nu aan hem of aan haar of aan beiden? En dan de teams die ze aanstuurden. De teams liepen door hun strijd achterstand op en raakten zelfs enigszins stuurloos. De vraag was hier hoe je teams gemotiveerd en gefocust kon houden. Waar lag de oplossing? Mijn gedachten flitsten naar een ander gesprek.
Samenwerken
Eerde deze week had ik een gesprek met een bestuurder van een invloedrijke verzekeringsmaatschappij. Hij vertelde dat ze als directie iets hadden ontdekt. Ze kochten altijd veel bedrijven op en de directies waren altijd huiverig om elkaar te vertrouwen. Eveneens een toestand die soepel overleg en vooruitgang frustreert. Maar… zij hadden de oplossing gevonden. De oplossing was de heide. En verhalen.
De directies, management, afdelingshoofden en andere genodigden zonderden zich letterlijk een paar dagen op de heide af. De meesten kenden elkaar niet en ook wisten dus ook niet wie welke functie bekleedde. In een veilige omgeving vertelden ze elkaar hun verhalen, over zichzelf en over het leven. Delen en luisteren, mannen en vrouwen. Het enige dat ze wel wisten, is dat ze straks moesten gaan samenwerken met een gemeenschappelijk doel voor ogen. De opzet werkte heel goed; nu ze meer begrip hadden voor de ander, elkaar beter hadden leren kennen, werd samen werken ook echt samenwerken.
Terug naar mijn gesprek met de man tegenover mij. Voor mij was het duidelijk, zeker ook door de wijze waarop hij vertelde en zich gedroeg, dat trots en ego sommigen behoorlijk in de weg kunnen zitten. ‘Jullie komen er samen niet uit en je komt er zeker mee op een mooi moment want een gesprek met een van de coaches van 100BesteCoaches zou toch zeker de situatie kunnen verlichten en oplossen. Maar je moet wel willen.’
Stel jezelf open
Ik zie dat de vraag van de ander behoorlijke vormen kan aannemen. Van tegenwerking en frustratie tot stress en burn-out. En ik zie evenzeer dat afstand en een frisse kijk op de zaken vaak wonderen kan verrichten. Vooral van iemand die niet in diezelfde tunnel zit en zoekt naar de richtingsborden. Iemand die ook vaker met dat bijltje gehakt heeft.
Mijn gesprekspartner haalt zijn schouders op. Tot op dit moment gebeurt er helemaal niets bij deze organisatie omdat hij denkt dat het vanzelf wel weggaat. Of dat het iets is waarmee ze moeten leren leven. ‘Zo gaat het nu eenmaal.’
Jammer, want de situatie is niet uniek. Zovelen zaten ook in een vergelijkbare situatie. Zaten. Want die namen een coach of sparringpartner in de arm om hun tunnelvisie uit te schakelen. Stel jezelf open, durf het aan en betrek een ander erbij. Heb vertrouwen. Je bent er niet om alles op te lossen maar om een prettig leven te hebben en anderen te laten doen waar ze goed in zijn. En zo zijn sommige coaches echt de beste op hun gebied…
Een vraag van vertrouwen
Twee vragen had hij. Hij benaderde mij via LinkedIn en wilde graag met mij afspreken want hij zag dat ik bezig was met het opzetten van 100BesteCoaches.
De eerste vraag ging over vrouwelijke bestuurders; en wel hoe hij hier mee kon omgaan. Hij zei: ‘De vrouwen en ik zitten op hetzelfde niveau maar ik heb gewoon geen flauw idee hoe wij goed door een en dezelfde deur kunnen. Het loopt totaal niet. Er is geen vertrouwen.’
Hij vertelde dat hij ervoer dat wanneer hij het woord nam, hij altijd werd aangevallen. En een van de vrouwen zei dat dat kwam door de manier waarop hij met haar omging. Die (onzichtbare) strijd belemmerde eenduidige beslissingen en werd een behoorlijke frustratie. Aan beide zijden. Lag dit nu aan hem of aan haar of aan beiden? En dan de teams die ze aanstuurden. De teams liepen door hun strijd achterstand op en raakten zelfs enigszins stuurloos. De vraag was hier hoe je teams gemotiveerd en gefocust kon houden. Waar lag de oplossing? Mijn gedachten flitsten naar een ander gesprek.
Samenwerken
Eerde deze week had ik een gesprek met een bestuurder van een invloedrijke verzekeringsmaatschappij. Hij vertelde dat ze als directie iets hadden ontdekt. Ze kochten altijd veel bedrijven op en de directies waren altijd huiverig om elkaar te vertrouwen. Eveneens een toestand die soepel overleg en vooruitgang frustreert. Maar… zij hadden de oplossing gevonden. De oplossing was de heide. En verhalen.
De directies, management, afdelingshoofden en andere genodigden zonderden zich letterlijk een paar dagen op de heide af. De meesten kenden elkaar niet en ook wisten dus ook niet wie welke functie bekleedde. In een veilige omgeving vertelden ze elkaar hun verhalen, over zichzelf en over het leven. Delen en luisteren, mannen en vrouwen. Het enige dat ze wel wisten, is dat ze straks moesten gaan samenwerken met een gemeenschappelijk doel voor ogen. De opzet werkte heel goed; nu ze meer begrip hadden voor de ander, elkaar beter hadden leren kennen, werd samen werken ook echt samenwerken.
Terug naar mijn gesprek met de man tegenover mij. Voor mij was het duidelijk, zeker ook door de wijze waarop hij vertelde en zich gedroeg, dat trots en ego sommigen behoorlijk in de weg kunnen zitten. ‘Jullie komen er samen niet uit en je komt er zeker mee op een mooi moment want een gesprek met een van de coaches van 100BesteCoaches zou toch zeker de situatie kunnen verlichten en oplossen. Maar je moet wel willen.’
Stel jezelf open
Ik zie dat de vraag van de ander behoorlijke vormen kan aannemen. Van tegenwerking en frustratie tot stress en burn-out. En ik zie evenzeer dat afstand en een frisse kijk op de zaken vaak wonderen kan verrichten. Vooral van iemand die niet in diezelfde tunnel zit en zoekt naar de richtingsborden. Iemand die ook vaker met dat bijltje gehakt heeft.
Mijn gesprekspartner haalt zijn schouders op. Tot op dit moment gebeurt er helemaal niets bij deze organisatie omdat hij denkt dat het vanzelf wel weggaat. Of dat het iets is waarmee ze moeten leren leven. ‘Zo gaat het nu eenmaal.’
Jammer, want de situatie is niet uniek. Zovelen zaten ook in een vergelijkbare situatie. Zaten. Want die namen een coach of sparringpartner in de arm om hun tunnelvisie uit te schakelen. Stel jezelf open, durf het aan en betrek een ander erbij. Heb vertrouwen. Je bent er niet om alles op te lossen maar om een prettig leven te hebben en anderen te laten doen waar ze goed in zijn. En zo zijn sommige coaches echt de beste op hun gebied…
Lucinda Douglas
Team 100BesteCoaches